En dan weer zo'n spannend moment. Ik heb mijn site gemaakt, aangepast, verbeterd, aangepast, verbeterd, aangepast...
Hoelang wil je doorgaan met verbeteren? Het is uitstelgedrag. Uitstellen omdat het zo spannend is om mezelf aan de wereld te laten zien. Te laten zien wie ik ben, waar ik voor sta en zwarte op wit te zetten waar mijn kracht ligt en wat mijn talent waard is.
Gisteravond was het zover. Ik had alles op mijn website gezet wat ik wil, alles benoemd hoe spannend ook. En toen moest ik het nog online zetten. Die ene klik was zo gezet en het gevoel dat overbleef was leegte.
Leegte? Ja, leegte.
Vanmorgen werd ik erop gewezen dat die leegte misschien geen leegte was, maar het ontlopen van het gevoel van angst. Misschien was het wel te spannend en verlamde ik daardoor. En dat was de spijker op z'n kop. Ik ben een gevoelsmens. Neem beslissingen met mijn hart en vertrouw daarop. Nu voelde ik niks.
De angst die onder de leegte zat komt vandaag langzaam maar zeker naar buiten. Heel langzaam sta ik mezelf toe om het te voelen. Om het aan te kijken. En hoe meer ik ernaar kijk, hoe meer ik me trots begin te voelen. Want jeetje wat een grote stap is dit! Zo spannend en toch gedaan. Tegen onze zoons vertel ik dat als je iets niet durf, maar het toch doet...dan ben je dapper. Ik ben dus Dapper.
Ik ben weer een stukje aan het groeien. Weer een stukje dichterbij daar waar ik naartoe wil gaan. Weer een stukje meer mezelf.
En nu? Nu ga ik dit vieren. En niet met wijn of champagne, maar met warme chocomel met slagroom in een champagneglas. Waarom? Om toch...
Goed gedaan Janka. Goed gedaan...
Proost.
Reactie schrijven